Nadat we waren aangemeerd rende ik naar ons prachtige paleis om mijn vader weer te zien, maar toen hoorde ik vreselijk nieuws. Die man die van die klif was afgesprongen, was mijn vader. Ik barstte in tranen uit. De hele stad rouwde om mijn vader en zagen mij als een held, maar zo voelde ik me niet. Het was mijn schuld als ik niet zoveel verdriet om Ariadne had en gewoon de zeilen had omgewisseld, leefde hij nu nog. Ik..ik kon het bijna niet geloven dat hij dood was. Ik keek nog bij de klif of hij het misschien had overleefd, maar hij was nergens te bekennen.
Ik werd nu wel koning, maar zonder Ariadne en zonder mijn vader.
Het enige wat ik nog voor mijn vader kon doen, heb ik gedaan. De zee waarin hij is gevallen heb ik naar hem vernoemd, de Egeïsche Zee.
Dit is het einde van mijn reis, het was een mooi avontuur met veel hoogte- maar ook veel dieptepunten.